Rozdział 5

Oto nowy rozdział :D

Rozdział 5

- Minna, a wy co myślicie o naszym nowym towarzyszu? - rzucił Primo w stronę swych strażników.
- Mimo że nienawidzę dzieci, to muszę przyznać, że silny to on jest. A tak apropo to jestem Lampo. - strażnik błyskawicy musiał coś wtrącić jako pierwszy.
- Dobrze...Lampo, tak? - znał ich, ale musiał zachowywać przecież jakieś pozory - Nie chcę się kłócić, ale ja nie jestem dzieckiem - monotonny głos Tsuny zdziwił go, ale ten już tyle razy był mylony z dzieckiem, że stał się na to odporny, w przeciwieństwie do młodszego siebie który wybuchał od razu gdy ktoś pomylił go dzieckiem.
-Tak? Nie jesteś dzieckiem? To w takim razie ile masz lat, co?
-Mam 20, masz z tym jakiś problem?
- Hę?!?! 20...?!?!    - Jest tylko trzy lata młodszy od szefa?!?!    - Niemożliwe... Wygląda na 16... - te i inne komentarze zostały wypowiedziane przez Lampo, Knuckle i G. Tsuna uśmiechnął się pod nosem. Wiedział, zwyczajnie wiedział, że usłyszy takie komentarze na temat swojego wieku. Zawsze tak było, a on był po prostu niski jak na swój wiek, ale co złego w tym, że ma 165 cm wzrostu? To nie była jego wina.
- Wybaczcie, że przerywam waszą wielce ciekawą rozmowę, ale Tsuna jest raczej zmęczony tą walką więc odprowadzę go, a wy dyskutujcie sobie dalej.

Leżąc w pokoju na łóżku, Tsuna wspominał dzisiejszy dzień. Gdy budził się rano nawet nie myślał o tym, że będzie on inny od reszty, że przełamie on tą monotonie, która zakiełkowała w jego życiu. Codziennie góra papierów do sprawdzenia i podpisania. Od czasu do czasu walki z wrogimi rodzinami ale nic poza tym. Lecz dziś w końcu coś się stało, wizyta Primo sprawiła że Tsuna nie popadł w codzienną rutynę, a to byłoby nudne. Zmienił się od czasów gimnazjum. Już nie był strachliwy, teraz sam pragnął walki. Kochał gdy adrenalina buzowała w jego ciele. Wtedy czuł że żyje. Ostatnio przestał odczuwać szczęście, zadowolenie, a zamiast nich czuł rosnącą z każdym dniem obojętność. W niektórych ciężkich chwilach, aż pragnął być obojętnym. A zwłaszcza w momencie gdy Kyoko-chan umarła rok temu. Aż do dziś odczuwał mdłości, gdy przypominał sobie jej śmierć. Uprowadzili ją, by zwabić go do ich kryjówki, lecz po czasie zrezygnowali z tego pomysłu na rzecz torturowania dla informacji. Dość długo szukał tego jaka rodzina ją porwała, a gdy ją odkrył, szybko zorganizował akcję mającą na celu jej odbicie. Nie zdążył jej uratować, był przy niej gdy wydała z siebie ostatnie tchnienie, prosząc by nie poddał się po jej śmierci. Ale to jej ostatnie słowa najbardziej wyryły się w jego umyśle "Kocham cię, Tsuna-kun" wyszeptała mu do ucha by po chwili opaść w jego ramionach. Po tym przez dwa dni nie wychodził z pokoju dopóki nie zrozumiał, że dla Kyoko-chan nie może się poddać.Chciał płakać w momencie gdy sobie o tym przypomniał, ale od czasu jej śmierci nie potrafił.Wylał wtedy tyle łez, że mu ich zabrakło. Pogrążony w rozmyślaniach, zaczął powoli zasypiać. Nim się zorientował, po chwili zasnął w mocny sen.

Giotto wracając do swego pokoju zauważy snop światła wychodzący przez szparę z drzwi pokoju Tsuny. Przez uchylone drzwi zauważył, że ten już śpi, więc cichutko wszedł do pokoju, przykrył go kołdrą i zgasił światło. Całując go w czoło powiedział - Buona notte*,Tsuna - po czy wyszedł z pokoju


Buona notte - dobranoc po włosku. :)

Cosplay